Kontekst
W ostatnich dziesięcioleciach rządy zdały sobie sprawę, że zatrudnienie osób niepełnosprawnych zmniejsza koszty świadczeń dla budżetu państwa i może ograniczyć ubóstwo. Doprowadziło to do licznych działań na całym świecie, mających na celu przekonanie innych podmiotów społecznych i gospodarczych, że osoby niepełnosprawne mogą wnieść cenny wkład do ich przedsiębiorstw i gospodarki w ogóle.
Jednak mimo licznych regulacji prawnych i zachęt, sytuacja osób niepełnosprawnych na rynku pracy pozostaje trudna. Trudno jest porównywać sytuację w różnych krajach ze względu na różnice w definicjach, metodologii itp. Można jednak zauważyć, że odsetek osób niepracujących wśród osób niepełnosprawnych jest znacznie wyższy, w skali globalnej.
Osoby z ASD mają szczególnie trudną sytuację, jeśli chodzi o dostęp do zatrudnienia. Ich wskaźnik szans na zatrudnienie jest szczególnie niski, w porównaniu z ogólną populacją osób niepełnosprawnych. Mianowicie mniej niż 10% osób z ASD jest zatrudnionych w porównaniu z 45% osób z niepełnosprawnością i 65,8% osób bez niepełnosprawności
Struktura ram prawnych
Biorąc pod uwagę rozbudowany i złożony system międzynarodowych standardów i konwencji oraz zobowiązania, jakie nabywają Rządy podpisując takie konwencje lub będąc członkami Organizacji Międzynarodowych czy Unii Politycznych, rozważymy trzy poziomy ram prawnych dotyczących zatrudniania osób niepełnosprawnych: Międzynarodowy, Europejski i Krajowy.
Od drugiej połowy XX wieku liczne organizacje międzynarodowe podejmują działania w celu ustanowienia normatywnych standardów międzynarodowych dla rządów w zakresie ustalania, uznawania i przestrzegania praw osób z niepełnosprawnością. Jednak skala i moc prawna tych instrumentów jest różna.
Według Wydziału Polityki Społecznej i Rozwoju ONZ, międzynarodowe ramy prawne dopuszczają dwa rodzaje instrumentów:
a) Traktaty międzynarodowe, które są wiążące dla państw i tworzą zobowiązania prawne dla państw-stron.
b) Instrumenty międzynarodowe, które nie są wiążące dla państw. Wyrażają one powszechnie akceptowane zasady i stanowią moralne i polityczne zobowiązanie państw.
Stosowanie prawa międzynarodowego
Państwa są przede wszystkim odpowiedzialne za przekształcanie praktyk legislacyjnych, administracyjnych i sądowych, aby umożliwić osobom niepełnosprawnym korzystanie z ich praw.
Dostępne są trzy główne metody wdrażania międzynarodowych instrumentów prawnych do prawa krajowego:
1) Bezpośrednie włączenie praw uznanych w instrumencie międzynarodowym do czegoś, co można określić jako "rachunek praw" w krajowym porządku prawnym.
2) Uchwalanie różnych środków prawnych w prawie cywilnym, karnym i administracyjnym w celu urzeczywistnienia praw uznanych w międzynarodowych instrumentach prawnych.
3) Samoczynne działanie międzynarodowych instrumentów prawnych w krajowym porządku prawnym.
